Λαμπερό το ποτάμι, το νερό καθάριο.
Παρέες παρέες τα ανθισμένα χαμόγελα αγγίζουν τον ήλιο.
Στους θάμνους ύαινες παραφυλάνε.
Περιμένουν τα ασθενικά άνθη για να επιτεθούν.
Δυο καρδιές τρέχουν στον ανήφορο της τραγωδίας.
Η μια αλαφιασμένη τυλίγεται με μνήμες θύματος.
Η άλλη του θύτη το σκοτάδι κραδαίνει .
Η αυτογνωσία πένθιμα μαύρα φορεί.
Μια καρδιά καυτή μου έδωσες να κρατώ
στην ψυχή μου πυρκαγιά, άναψε στο λεπτό.
Μαζί σου χάνομαι σε πύρινη λαίλαπα
δεν νιώθω, σταματά ο χρόνος, βουβά τα λεπτά.
Ανάσες κοφτές, ανάσες πνοής
το κορμί παραδίνεται, πριν περάσει ο χρόνος τρελαίνομαι λίγο πριν την εκπνοή.
Προτιμώ μαζί με αυτό το όνειρο κάθε βράδυ να καίγομαι
στην αγκαλιά σου να ονειρεύομαι.
Στάχτες να βρίσκω το ξημέρωμα
το βράδυ φλόγα να γίνομαι ξανά.