Φεύγω
Με κούρασαν οι άστοργες λέξεις
οι ρηχές αγκαλιές
Δεν ανήκω
στον ψεύτικο κόσμο σας
Τη γνωρίζω καλά
τη μεταμφιεσμένη αγάπη σας
Οι μάσκες δεν μπορούν
να κρύψουν το πρόσωπό σας
Δε σας χαρίζω ούτε μια στιγμή
από το παρελθόν μου
Σας αποκλείω από το μέλλον μου
Φαύλοι και κενοί
καταδικασμένοι
στην ανυπαρξία του παραμυθιού σας
αναζητάτε δικαίωση
στο ομιχλώδες δάσος
μιας ένοχης συνείδησης.
Γυρνάς την πλάτη και φεύγεις,
μακρύς και άδειος ο δρόμος
ταίριαξε στη καρδιά σου,
σε ακολουθεί η σκιά σου
κι ο θυμός σου κλέβει το φως ...
Κρατάς στα χέρια σφιχτά
την αξιοπρέπεια,
έμαθες να την προστατεύεις,
σού έγινε εμμονή
ο φόβος μην χαθεί ...
Άγνωστη γραμμή τραβάς,
κοιτώντας μπροστά
αγνοώντας που βγάζει,
χάνεσαι στην σιωπή,
μια σιωπή που κραυγάζει ...
Σε μια δίκη βουβή
η δική σου φωνή σε δικάζει,
σε μια αίθουσα άδεια χωρίς δικαστές,
στην δική σου ζωή πόσο μοιάζει ...
Τώρα πέσμου ακούς την φωνή
που σου λέει φυλάξου,
η μοναξιά πλησιάζει ...
Κι έτσι νιώθεις δραπέτης
της δικής σου ζωής,
κι η μοναξιά σε κρατά απ το χέρι ...
Μα σαν θα 'ρθει η νύχτα
τα θεριά δεν φοβάσαι,
γιατί πολύ καλά το έμαθες
πως στην ζωή ετούτη,
το μεγαλύτερο θεριό είναι ο άνθρωπος ...