Άτιτλο (της Έλενας Μαυροειδή)

Γυρνάς την πλάτη και φεύγεις,

μακρύς και άδειος ο δρόμος 

ταίριαξε στη καρδιά σου, 

σε ακολουθεί η σκιά σου 

κι ο θυμός σου κλέβει το φως  ...

Κρατάς στα χέρια σφιχτά 

την αξιοπρέπεια, 

έμαθες να την προστατεύεις, 

σού έγινε εμμονή 

ο φόβος  μην χαθεί ...

Άγνωστη γραμμή τραβάς, 

κοιτώντας μπροστά 

αγνοώντας που βγάζει, 

χάνεσαι στην σιωπή, 

μια σιωπή που κραυγάζει ...

Σε μια δίκη βουβή 

η δική σου φωνή σε δικάζει, 

σε μια αίθουσα άδεια χωρίς δικαστές, 

στην δική σου ζωή πόσο μοιάζει  ... 

Τώρα πέσμου ακούς την φωνή 

που σου λέει φυλάξου, 

η μοναξιά πλησιάζει ...

Κι έτσι νιώθεις δραπέτης 

της δικής σου ζωής, 

κι η μοναξιά σε  κρατά απ το χέρι ...

Μα σαν θα 'ρθει  η νύχτα 

τα θεριά δεν φοβάσαι, 

γιατί πολύ καλά το έμαθες 

πως στην ζωή ετούτη, 

το μεγαλύτερο θεριό  είναι ο άνθρωπος ...

Έλενα Μαυροειδή