Άτιτλο (του Λουκά Αναγνωστοπουλου)

 

Περπατάω σ' έδαφος

άνυδρο που τρέμει. 

Κάτω του κινούνται 

οι τεκτονικές πλάκες της ιστορίας.

Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ.

Πρέπει να περπατήσω 

να φύγω από  δω

αν είμαι τυχερός. 

Αστείο αν το σκεφτείς, όμως.

Τόσα σχέδια,  τόσα όνειρα 

και τώρα είμαι έρμαιο 

μιας αόρατης τύχης.

Πρέπει να προφτάσω 

να γράψω, να πω, να ζήσω.

Όσο ζω κινούμαι

και όσο κινούμαι ελπίζω. 

Περπατάω σ' έδαφος άνυδρο. 

Βλέπω μια αυλακια, 

κάποτε υπήρχε νερό 

που πήγε αλήθεια; 

Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ. 

Κουβαλώ μνήμες των παλιών 

και όνειρα των νέων. 

Ψάχνω γόνιμη γη για να τα σπείρω.

Λουκάς Αναγνωστοπουλος

ΘΥΜΆΣΑΙ (της Νίκης Κροκίδη)

  

Θυμάσαι άραγε; 

Ήμουν σκυμμενη 

στον αργαλειο της ζωής μου... 

Υφαινα και ξυφαινα 

έναν ψεύτη χρόνο.... 

μαρμαρωμενες θύμισες... 

Μάτια, υγρά,. στυλωμενα 

σε κείνο τ' άσπρο περιστέρι..... 

με μια κόκκινη κλωστή 

βαμμενη στο αίμα της καρδιάς μου, 

έδεσα σφιχτά τα δυο του ποδαράκια. 

 Μέ μια χρυσή, κομμένη απ' τα μαλλιά μου,

έδεσα πισθαγκωνα, τις δύο του τις φτερουγες 

κι απομεινα, να το κοιτώ..

Κανακευα και βυζαινα

το χρόνο το θεριό

στην κούνια της ψυχής μου. 

Και κείνο εμεγαλωνε,

μες στο κανακεμα μου... 

κι αφιονισμενη μ' εσερνε στα τάρταρα.

Κι ήτανε, τοτε.. 

που να θυμάσαι!!! 

έξω απ' το παραθυρι μου, 

χτυπαγες τα φτερά σου, να ξυπνήσω, να μη χαθώ..... 

αναδεψα τα μάτια μου, στα μάτια σου

Που να θυμάσαι!!!!!! 

Πάνω στου αργαλειου μου το υφαδι σταθηκες... 

κι έκοψες με το ράμφος σου, τις κλωστές... 

που κραταγαν, τ' άσπρο μου περιστέρι. 

Φυλακισμένο το 'χα, 

στου χρόνου το κανακεμα. 

Δυο περιστέρια λευτερα.

στου απείρου το στερέωμα,

..χαθήκανε

Που, να θυμάσαι!!!

Νίκη Κροκίδη