ΘΥΜΆΣΑΙ (της Νίκης Κροκίδη)

  

Θυμάσαι άραγε; 

Ήμουν σκυμμενη 

στον αργαλειο της ζωής μου... 

Υφαινα και ξυφαινα 

έναν ψεύτη χρόνο.... 

μαρμαρωμενες θύμισες... 

Μάτια, υγρά,. στυλωμενα 

σε κείνο τ' άσπρο περιστέρι..... 

με μια κόκκινη κλωστή 

βαμμενη στο αίμα της καρδιάς μου, 

έδεσα σφιχτά τα δυο του ποδαράκια. 

 Μέ μια χρυσή, κομμένη απ' τα μαλλιά μου,

έδεσα πισθαγκωνα, τις δύο του τις φτερουγες 

κι απομεινα, να το κοιτώ..

Κανακευα και βυζαινα

το χρόνο το θεριό

στην κούνια της ψυχής μου. 

Και κείνο εμεγαλωνε,

μες στο κανακεμα μου... 

κι αφιονισμενη μ' εσερνε στα τάρταρα.

Κι ήτανε, τοτε.. 

που να θυμάσαι!!! 

έξω απ' το παραθυρι μου, 

χτυπαγες τα φτερά σου, να ξυπνήσω, να μη χαθώ..... 

αναδεψα τα μάτια μου, στα μάτια σου

Που να θυμάσαι!!!!!! 

Πάνω στου αργαλειου μου το υφαδι σταθηκες... 

κι έκοψες με το ράμφος σου, τις κλωστές... 

που κραταγαν, τ' άσπρο μου περιστέρι. 

Φυλακισμένο το 'χα, 

στου χρόνου το κανακεμα. 

Δυο περιστέρια λευτερα.

στου απείρου το στερέωμα,

..χαθήκανε

Που, να θυμάσαι!!!

Νίκη Κροκίδη