Κάποιος χτυπάει την πόρτα!
Ποιος να είναι τέτοια ώρα;
Αφού γράφει απέξω
απαγορεύεται η είσοδος.
Ποιος τολμάει να μου χτυπάει την πόρτα;
Τους είπα να με ξεχάσουν.
Να μη με ενοχλούν.
Δε θέλω να με δουν έτσι.
Πάλι τα ίδια θα εξηγώ.
Αλλιώς ξεκίνησα κι άλλα βρήκα.
Είχα τα όνειρά μου μαζί με κάτι νιάτα
που μα την αλήθεια, με παράτησαν νωρίς.
Είχα και κάτι φίλους
μα άλλο δρόμο διάλεξαν.
Είχα και χαρές, πολλές χαρές
περίεργο να μη θυμάμαι καμία.
Και λύπες είχα
μα έχασα το μέτρημα.
Τι αφελής που είναι ο άνθρωπος!
Τα λευκά σεντόνια
γρήγορα λερώνονται.
Κι όλα τα τακτοποιημένα
μια παραίσθηση είναι.
Περνάει ο καιρός στοχεύοντας.
Ως τη στιγμή που βλέπεις τ αληθινά χρώματα.
Όχι αυτά που ονειρεύτηκες
Τα άλλα, τα πραγματικά.
Μα δεν είναι ζωντανά, αργοπεθαίνουν.
Τελευταίο μένει εκείνο το γκρίζο
εκείνο της στάχτης, του αποχαιρετισμού.
Μη μου χτυπάτε τη πόρτα.
Δε μένω πια εδώ.
Δε μένω πουθενά.
Αφήστε την απουσία μου στην ησυχία της.
