Άτιτλο (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)

Σαν θάλασσα έρημη βουβή κι' ακίνητη θα πλέω, στο πλήρωμα μιας απουσίας... ν' αποδέχομαι γλαρούς ακάλεστους και τρομαγμένους μ' ανήμπορα φτερά, ξεθεωμένους σ' ενα ναυαγισμένο μπάρκο, αποστεωμένους μ' εν' αταξίδευτο σκαρί, στην ξεφτισμένη προσδοκία μου! Δίχως τ' ανδρειωμένα κύματα της άψης σου, για να μας πάρουν να μας πάνε...! Την αστραπή στο πείσμα των ματιών, εκεί που έλαμψαν τα όνειρα στα αμοιβαία τα ξενύχτια! Την άφαντη φλέβα της προσμονής στυγνά σαν θα με καίει την ντύθηκα σαν έλλειψη! Στεγνώσανε ακοίταχτοι οι πανσέληνοι... στο δάκρυ μου το βλέμμα σου αχνό, με τους ανέμους των στόχων δειλά να μας χτυπούν ...στο πέρασμα μας ξέφυγαν! Μ' αυτά να λείπουν... ο καθένας μπορεί να είναι ευτυχέστερός μου πια!

Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος