Άτιτλο (της Ειρήνης Λεονταρα)

Προσδιόρισε τη λέξη ευαισθησία.

Τι πράγμα είναι αυτό;

Τι αίσθηση έχει;

Τι συναίσθημα προκαλεί;

Σπάνιο είναι.

Ένας Ανίκητος πόνος μοιάζει.

Όλο πας να τον πολεμήσεις με μια δήθεν σκληράδα, αλλά τελικά δεν είναι αήττητος μια μόνιμη πληγή σαν αίμα ασταμάτητο που κοκκινίζει την πλάση είσαι.

Αυτό είσαι. 

Μια αστάθεια θαρρείς μόνιμη στη σκέψη σαν ένας ακατανόητος συλλογισμός.

Σα μια χιαστή πορεία.

 Σαν κάτι αδιανόητο.

 Σαν κάτι που μπορείς να συλλάβεις μόνο με την αναπνοή.

Σου έχουν βάλει μπροστά το χέρι στο στόμα και προσπαθείς να φωνάξεις και να πεις δυνατά είμαι εδώ δεν με ακούς;

Και κανείς δεν σε ακούει. Κανείς δεν σε βλέπει. Κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Σε συμμερίζεται μόνο συγκαταβατικά σα να έχεις μια αρρώστια. Μια κάποια πάθηση. Και θέλει να σου δείξει τη συμπόνια και χτυπά την πλάτη σου με μια λύπηση. Λες και σε οικτίρει. Οικτρά. Σαν να σου λέει βρε τον κακομοίρη.. Δεν φταις που είσαι έτσι. Σαν να πεθαίνεις κάθε στιγμή και από λίγο. 

Σαν να είναι ένα αστέρι μόνο του στην άκρη του ουρανού.

Σα λίγο ακόμα και να ήταν ένας Αύγουστος με το όμορφο φεγγάρι.

Σαν τη μυρωδιά του πεύκου που καταλήγει στην πράσινη θάλασσα.

Σαν ένα ερημοπούλι που έχει φτιάξει φωλιά και κράζει δυνατά τη φωνή της ευτυχίας.

Τι σε κάνει τόσο ευαίσθητο;

Το συναίσθημα που είναι ανεξάντλητο

Το κλάμα ενός παιδιού.

Το χάδι μιας μάνας

Η αθωότητα του μωρού. 

Το είμαι εδώ για σένα έμπρακτα.

Το θα είμαι πάντα εδώ.

Με κάνει αυτό τόσο ευαίσθητο.

Το ότι αυτό το πάντα δεν υπάρχει  χάθηκε. Κι όσο το αναζητάς τόσο χάνεσαι ακόμα πιο πολύ. Κι έτσι η ευαισθησία δεν έχει όρια είναι σε  κάθε πόρο του σώματος σου.

Μια εικόνα.

Μια μυρωδιά.

Μια σκέψη. Όλα αυτά και άλλα τόσο που τα χαϊδεύω τρυφερά. 

Η ανάσα σου. 

Ειρήνη Λεονταρα