Χέρια τραχιά
σημαδεμένα απ' τη σκληράδα της δουλειάς
σαν σχηματίζαν αγκαλιά
χωρούσε ο κόσμος όλος
Πάνω στο ηλιόσκαφτό του πρόσωπο
χαμογελούσε η αγάπη
γερά στους ώμους
κουβαλούσε τη ζωή του
ένα ακόμα πηλοφόρι
κι ορθός τις μάχες του
πολέμησε
Πάντα ανοιχτές οι πόρτες
του σπιτιού του
κάτω απ τον ίσκιο της καρδιάς του
τραπέζια στρώνονταν
Με βήματα μικρά
μα σταθερά
τον κόσμο τούτο
τον σεργιάνισε
κι αθόρυβα την πόρτα
πίσω του έκλεισε
σαν τέλειωσε η βόλτα
Μικρός το δέμας
μα πελώριος
Ο πατέρας μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου