Είμ' ανθός στον κάμπο
φυτεμένος.
Κτυπάει ο ήλιος βάναυσα
τον μίσχο της καρδιάς μου.
Μα ξέρω ν' ανασταίνομαι μέσ'
απ' τα πέταλα μου.
Κι όταν άπονα το χιόνι
ασπρίζει τα αίματά μου,
ανοίγω τις φλέβες διάπλατα .
μη μολυνθεί η καρδιά μου.
Παίρνει απ' εκεί κι ανδρώνεται
το σώμα κι η θωριά μου.
Σκύβω με τον ύπερο κι αρπάζω
την ελπίδα. Ετούτη π' οδηγεί
έξω από την καταιγίδα ...
Αντριάνα Περικλέους - Ονουφρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου