Το δάκρυ της ανάσας μας,
ποτίζει τα νεκρά κορμιά.
Ξεχώρισε το φως
απ’ την ανάμνηση του χρόνου.
Σκηνές του πόνου, του χαμού,
σε οργισμένη θάλασσα.
Προσφυγικοί συνοικισμοί,
μα η σκέψη πίσω καρτερεί.
Τίποτα δεν έχει απομείνει, τα σπίτια μας
και οι καρδιές μας ραγισμένα.
Μοιάζουμε σκιές με όνειρα,
που τριγυρνούμε σαν τα πουλιά,
ψάχνουμε δροσιά από τη βροχή.
Το δάκρυ της ανάσας μας,
γέμισε με αναστεναγμό.
Σκηνές του πόνου του χαμού
στα γκρεμισμένα σκαλοπάτια της αυλής μας.
Η ανάμνηση φουντώνει τα δάκρυα,
γέμισε η αλμύρα το ξερό ψωμί.
Μπράβο σου Κυριακή!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο!!