Στον Άγγελο μου (της Κατερίνας Πανταλέων)

Και θα 'ρχεται η Άνοιξη,

δίχως την ευωδιά σου

να δίνει υπόσταση στα αρώματα της φύσης...

Το Καλοκαίρι θα ζυγώνει θλιβερό, 

αφού το γέλιο σου δε θ' αντηχεί 

στο άδειο σπίτι...

Κι ύστερα το Φθινόπωρο 

μονάχο θα δακρύζει,

χωρίς το δάκρυ το δικό σου, 

ως έμαθε, 

να έχει συντροφιά...

Και το Χειμώνα, 

πώς να παλέψω 

τόση παγωνιά  και σκοτεινιά 

δίχως τη ζεστασιά της αγκαλιάς σου, 

δίχως τα μάτια σου να μου χαμογελούν; 

Και θα περνούν οι εποχές

άχρωμες, άσκοπες και ίδιες...

Θα φεύγουνε τα χρόνια

και θα με βρίσκουνε 

σε γη τρεμάμενη να παραπαίω, 

σε γκρίζους ουρανούς να αιωρούμαι

και να ουρλιάζω απελπισμένα 

τ' όνομα σου,

ενώ ένα αγκάθινο "γιατί" 

θα μου ξεσκίζει ανελέητα την ψυχή...

Κατερίνα Πανταλέων

Στον άγγελο μου...