Η τυραννία της χαμένης Άνοιξης (της Κικης Κωνσταντίνου)

Καθώς κοιτάζω τον εαυτό μου,

διασχίζω εμένα.

Μια διάφανη ροή, 

ζητά να δείξει στο σύμπαν, την Άνοιξη.

Τεθλασμένα σ' αγαπώ,

αλληγορικά, νουθετίζω το δίκιο.

Μου υπαγορεύει το ένστικτο, 

να ακολουθήσω και να διαβώ, 

δύσβατους δρόμους.

Δεν θέλω, μα κανείς δε ρωτά.

Μόνος,

χωρίς πανοπλία, 

χωρίς αγκάθια, 

χωρίς σπαθί και εξουσία, 

πώς να φέρω κοντά σου την Άνοιξη;

Αυτή την εποχή,

όλοι δεν αναζητούμε;

Πώς να αφυπνίσω το Κατακαλόκαιρο; 

Πώς να ζητήσω από το Φθινόπωρο, να σε αντικαταστήσει;

Πώς να πείσω τον Χειμώνα, να μην εγκαταλείψει το αύριο;

Καθώς κοιτάζω τον εαυτό μου,

ανακαλύπτω εσένα,

τη χαμένη Άνοιξη!

Εδώ κατοικείς. 

Πώς να σε κρύψω;

Δεν μπορώ να υποθάλψω έναν μικρό "εγκληματία". 

Μη μου συνιστάς, Εγκαρτέρηση!

Όλα λανθασμένα.

Όλα ένα φευγαλέο μυστικό.

Όλα ένας Εφιάλτης, πως δεν θα 'ρθεις.

Όλα αληθινά μα όχι, κόσμια.

Εσύ, 

εσύ, η χαμένη Άνοιξη, 

εσύ, η ζεστή Ατλαντίδα, 

εσύ,

το γαλάζιο νούφαρο, 

του Αιγαίου το ροζ ακρογιάλι, 

εσύ, 

να με παραπλανάς,

να με εμπνέεις, 

να με ταϊζεις: ανάγκη!

να με θρέφεις: ανάγκη! 

να με βαφτίζεις: ανάγκη!

να με τυραννάς!

Κική Κωνσταντίνου