ΟΜΟΙΑ ΑΝΟΙΞΗ (της Κατερίνας Κουτσουνα Μπαχαρη)

 
Ποιο μάρμαρο να στήσω στου λιθόξοου την πόρτα, 
για να  σου φτιάξει άγαλμα που σού πρέπει;

Ποιες φεγγαροβραδιές να κατεβάσω,
πάρτι να κάμουμε αντάμα θησαυρέ μου;
Σε ποια σελίδα του κορμιού σου να καρφώσω τη Σελήνη,
να σε φωτίζει μαγικά τις νύχτες;
Στην οικουμένη απόκαμα να ψάχνω ευτυχία
για σένανε γυναίκα ,
που ανάλαφρη στον ουρανό κρεμιέται ..
Σαν καντηλέρι που φωτίζει τις ζωές μας !
Να μη γκρινιάζει η θάλασσα 
που έκλεψες τ´όνομά της..
Σου ταίριαξε τόσο πολύ....
Κι αν τ´αργυρό φεγγάρι καθρεφτίζεται 
στα γαλανά νερά της ......
Εσένα βλέπω στους αφρούς ..
Εσένα στα λιογέρματα.....
Εσένα στους βυθούς της....
Απέραντή  μου πεθυμιά στ´απέραντό σου διάσελο 
γυρεύω το θρονί που κάθεται η γυναίκα, όμοια  Άνοιξη.....

Κατερίνα Κουτσουνα Μπαχαρη