"Μακάβριος λογισμός" (της Βίκυς Μπαλλου)

Θυμάμαι,

όταν έφυγες,

όταν αποφάσισες εσύ

και για τους δυο μας

ορκίστηκα 

πώς δεν θ’ αντέξω 

μονάχη μου λεπτό.

Άντεξα, όμως,

και προχώρησα.

Έτσι, τόσο πεζά και κυνικά,

 είδα πώς δεν πεθαίνουν

οι άνθρωποι από έρωτα.

Γκρέμισα όλα μου τα παραμύθια,

τα πήρα στους ώμους

και συνέχισα.

Δεν μίλησα για σένανε ποτέ

-να μη γνωρίζει κανένας

πώς υπήρξες.

Μα τώρα τελευταία,

θαρρείς και χόρτασε το μέσα μου

τα ψέματα,

αναλογίζομαι πώς κάποτε

θα χρειαστεί να τα μπαλώσω.

Θα έρχονται αύριο

τα παιδιά μου,

θα ρωτάνε 

για τον πρώτο έρωτα 

της μαμάς

-βέβαια πώς θ’ ακούσουν

για τον λατρευτό τους πατέρα-

κι εγώ θα τους σκαρώνω ιστορίες

-μη τα πλακώσουν τα συντρίμμια μου.

Θα έρχονται μεθαύριο 

τα εγγόνια μου,

θα θέλουν να μάθουν

τι απέγινε

ο πρώτος έρωτας

της γιαγιάς

-σίγουρα πώς θα δουν 

έστω και μια φωτογραφία-

κι εγώ δεν θα γνωρίζω καν

ποιο χώμα σε σκεπάζει.

Σκέφτομαι μακάβρια, 

θα μου πεις.

Με συγχωρείς,

μα μόνο θάνατος μ’ απέμεινε

από σένα.

Βίκυ Μπαλλου