Άτιτλο (της Αγγελικής Ντελια)

Ερπετά οι νύχτες, που σέρνονται σφυρίζοντας απειλητικές έξω στο δρόμο...

Κάνω πως δεν κοιτάζω, πως δεν ακούω κάνω, την κατάντια της ανθρώπινης αδιαφορίας...

Τρεις οβελίσκοι κρέμονται ανάποδα πάνω απ' το κεφάλι μου...

Ο ένας, είναι λένε του θεού, ο δεύτερος τ' ακατονόμαστου κι ο τρίτος δεν μου μιλά, δεν φανερώνεται...

Ίσως γιατί έχει ήδη διαπεράσει σαν καρφί την καρδιά μου...

Οι εφιάλτες μου τη νύχτα είναι τρομερά πλάσματα...

Έχουν όμως τη μορφή τη δική μου, τη δική σου ή κάποια άλλη μέσα από τον κόσμο...

Πόσο ξεγελαστικά ίδιοι, πόσο...

Λέω πως δεν πειράζει, σαν να συνήθισε το πετσί μου τον τρόμο...

Κι οι αρχαίοι μονόλιθοι εξάλλου έγιναν ένα με το σώμα μου από μέσα να με βασανίζουν...

Κρέμομαι εκεί μαζί τους, στο σκοτάδι της ψυχής μου!

Αγγελική Ντελια