ο κόσμος όλος άφταιγος κι εγώ μονάχα φταίω
αυτή είναι η μεγάλη μου πληγή
δεν έμαθα να κλαίγομαι γι’ αυτό συνέχεια κλαίω
για όλους τους απόκληρους στη γη
για τα εν γνώσει μου πενθώ και για τα εν αγνοία
για τα εν συνειδήσει μου θρηνώ
που ήξερα τι χαλκεύεται στου κόσμου τα χαλκεία
μα είχα επιλέξει να σιωπώ
κι έλεγα «εγώ δεν έφταιξα δεν πείραξα κανένα
δεν θέλησα ποτέ μου το κακό»
πιστεύοντας πως κρίνομαι μόνο απ’ τα πεπραγμένα
κι όχι για όσα ανέχομαι να ζω
μα ξάφνου ακούστηκε ηχώ απ’ τα τρίσβαθα του εντός μου
σαν από μια βαθιά δεξαμενή
να ρίξω –λέει - στα Τάρταρα το χαϊδεμένο «εγώ» μου
να βγάλω για όσους δεν μπορούν, φωνή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου