[Εναλλαγή] (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Κι όπως η νύχτα τυφλή το σπίτι γεμίζει

μετακινούνται οι σκιές πάνω στους τοίχους

θριαμβεύουν σύννεφα απειλητικά

παρασυρμένα από κάποιον ανύπαρκτο άνεμο.

Τα μάτια τη νύχτα νοσταλγούν

γίνονται δυο παγωμένα παράθυρα

περιδιαβαίνουν κατά μήκος του γκρίζου δρόμου

τρυφερά μυστικά στη μνήμη επανεμφανίζονται.

Είναι τη νύχτα που μπερδεύω πια την απουσία σου με το χειμώνα

τα μάτια σου με το κλείσιμο της μέρας

τα χέρια σου με τα σπασμένα κλαριά των δέντρων.

Μα το πρωί μια γάτα ερωτευμένη 

χα'ι'δολογιέται στα πόδια μου

ένα γέλιο μακρινό με το νήμα του ανέμου

φτάνει στο δέρμα μου - έχει ξημερώσει.

Μέρες ανάλαφρες  - και νιώθω στο σπίτι

ένα φως κατευναστικό

και μέρες που οι σιλουέτες των δέντρων 

ξεπροβάλλουν φαντάσματα στο παραθύρι.

Χρυσαυγή Τούμπα