Άτιτλο (της Ιωάννας Καράμπελα)

Θέλω ν' αγγίξω το γρασίδι το ξημέρωμα, 

να μου ξαφνιάσει τ' ακροδάχτυλα η πάχνη·  

Και τον αέρα... 

στα πνευμόνια να τραβήξω με μι' ανάσα.

Όλα δικά...

Τα καρφιά να ατσαλώσω να τρυπάνε και βαθύτερα. 

Καλαμπόκι να θεριέψω και στάρι στον αγρό,

να μαζεύει τον καρπό,

το φουστάνι από το σύρσιμο... 

Κι αυτόν τον κότσυφα, 

σαν με πλανεύει με τραγούδι να αισθάνομαι. 

Αντίλαλος, 

το είδωλο που κάθε μέρα συμπληρώνει τα κομμάτια του. 

Μιά σκνίπα, 

από το πάθος το μεδούλι που τρυγάει. 

Όλα δικά... 

Όλα παρένθετα σε καιρό αυτοκτονίας.

Συντριβάνια αρτηρίες, 

που ορμούνε φωτισμένα στις πλατείες. 

Ζωές σε Νέον που αναβοσβήνουνε · 

Κι όαση, 

για να ξαπλώνεις πάνω της την θλίψη. 

Στο γαϊτανάκι μας χορεύουμε... 

χορεύουν κι νεκροί σ' απόνερα ηδονής 

κι εγώ διψάω... 

τις κορδέλες για να δέσω, 

τον ιδρώτα πριν σκορπίσουνε τριγύρω.

Ιωάννα Καράμπελα