Μεγαλώνοντας άρχισα να σκαρφαλώνω
στις κορυφές του εγωισμού μου.
Φούσκωσαν τα στήθη μου με Ίλιον νεότητας και περιπλανήθηκα
αυτάρεσκα πάνω απ’ τον συρρικνωμένο κόσμο.
Εναιώρημα μεθυσμένης ελευθερίας που κατακάθεται σαν ίζημα
στην ακινησία των υγρών προσδοκιών.
Πήρα μαζί περιττά πλείστα όσα αδιαφορώντας για την πτώση.
Μα φαρμακερά βέλη διαπέρασαν το λεπτό στημόνι της καρδιάς
που μάτωσε προσκρούοντας σε πέτρινους εφιάλτες
της σκληρής πραγματικότητας.
Ξεφούσκωσε το περήφανο παγώνι
μαδώντας τα φτερά της ματαιότητας.
Και τώρα γονυπετής με κύματα θάλασσας στα μάτια,
που συντρίβονται μπροστά στους φάρους της αλήθειας,
ποτίζω τις χέρσες συγνώμες για να οργωθεί το ανάδευτο χώμα,
προκειμένου να σπείρω καρπούς μετανοίας.
Φτάνει- βλέπετε -το τέλος της άνοιξης και
αγωνιώ αν θα φυτρώσει το έλεος και
αν θα έχει ωριμάσει την εποχή του θερισμού.
Μπράβο Κώστα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό!