Εγώ δεν είμαι ποιητής. (της Ειρήνης Ανδρέου)

 

Εγώ δεν είμαι ποιητής…

είμαι του πόνου γητευτής

και της χαράς ζητιάνος 

.

Εγώ δεν είμαι ποιητής

στιχάκια γράφω της στιγμής

στην πίκρα μου απάνω.

Κάνω κατάθεση ψυχής

σε τούτο τ’  άψυχο χαρτί 

την μοναξιά να πνίξω,

γιατί η τσιγκούνα η ζωή 

με την σταγόνα μ' ελεεί 

κοντεύω να στραγγίξω!

Λέτε να είμαι ποιητής

που  ‘μαι  εχθρός της λογικής

με την καρδιά βαδίζω;

Κάνω επένδυση ψυχής 

κι ίσως στην άλλη τη ζωή 

(την ζούγκλα σαν αφήσω)

σαν άνθρωπος να ζήσω.

Ειρήνη Ανδρέου

Από τον πρόλογο του  βιβλίου μου

 "Φτου μας ...με αγάπη "

ΣΕΒΑΣΤΕ ΜΟΥ ΔΑΣΚΑΛΕ (του Βασίλειου Ν. Κατζικά)

Δεν είναι οι γνώσεις, 

που μου ‘μαθες αυτές

που χρόνια 

σε φέρνουν στο μυαλό

ούτε της κιμωλίας σου

οι γραμμές 

που σβήστηκαν

σ’ ένα διάλειμμα μικρό

Είναι η ανάμνηση σου

σαν το κρασί,

π’ όσο περνάει ο καιρός

αυτό παλιώνει

μα η γεύση του

όλο πιο δυνατή

χωρίς νερό, ευφραίνει το μυαλό,

δεν το θολώνει

Μας όπλισες τα χέρια,

όχι με όπλα φονικά,

συνθήματα, ψεύτικα φτηνά, 

που τελικά προδίδουν,

μας δίδαξες 

τι πάει να πει δουλειά

με φτυάρια, τσάπες, μολύβια,

π’ αξία στους νέους δίνουν.

Δώδεκα χρόνων παιδιά 

με σένανε μπροστά

φτιάξαμε θεατρική σκηνή 

για την εθνεγερσία

Η Αναστασία Αλεξανδρίδου 

ζωγράφισε επτά σκηνικά

κι έφυγε οκτώ χρόνια μετά 

για την αθανασία.

Δίδασκες με όρεξη, 

όρθιος, χαμογελαστός

περνώντας ένα-ένα 

απ’ όλα τα θρανία

πάνω απ’ το κεφάλι μας, 

πατέρας στοργικός

όχι κριτής 

χωρίς καμιά δικαιολογία.

Εξέταζες το μάθημα 

μεσ’ τη διδασκαλία

κι ήταν γενική 

η συμμετοχή

δεν βλέπαμε εκτέλεση 

απ’ τα θρανία

σ’ έναν μαυροπίνακα 

με παγερή σιωπή.

Δεν έδινες ελέγχους 

με νούμερα ξερά,

μιλούσες στους γονείς

για τα παιδιά τους

έβλεπες πρόσωπα,

όχι μηδενικά

ετοίμαζες ανθρώπους 

για μια ζωή δικιά τους.

Έδωσες πολλά πάντα

με πρωτοτυπία

γιατί η αγάπη 

βρίσκει αφορμές

δεν έδειξες ποτέ

αδιαφορία

με δικαιολογίες 

ασήμαντες φτηνές.

Σήμερα τριάντα οκτώ 

χρόνια μετά

σε σκέπτομαι και 

ένα θέλω να σου πω

προσπάθησα να πάρω

από σένα αρκετά

Δάσκαλε μου σεβαστέ

σ’ ευχαριστώ.

31 Αυγούστου 2012 

Στη ιερή μνήμη του δασκάλου μου της Στ’ Δημοτικού Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης 1973-74 Δημητρίου Τσολακίδη

Βασίλειος Ν. Κατζικάς

Σαν φτερά (της Παρασκευής Κηπουριδου)

Σαν φτερά οι ζωές μας ταξιδεύουν

πάνω σε κόχη φουσκωμένου κύματος.

κάπου –κάπου συναντιούνται,

με χειραψία χαιρετιούνται,

και πάλι χάνονται.

Με απατηλή αίσθηση αθανασίας

πιασμένοι σε δίχτυ απληστίας

ο ένας τον άλλο αδικούμε

και πορευόμαστε.

Κουκίδες σε άπειρο σύμπαν

δηθενιστές κι αλαζόνες

εμείς οι μάγοι της τεχνολογίας

από της φύσης την οργή

αδύναμοι κρεμόμαστε.

Στο αέναο του χρόνου,

σε κύματα παράλληλα οδεύουμε, 

κι εκεί χανόμαστε.

Δίχως αποσκευές όλοι

στο σκοτάδι που μας γέννησε

πλούσιοι και φτωχοί

για πάντα κρυβόμαστε.