Δεν είναι οι γνώσεις,
που μου ‘μαθες αυτές
που χρόνια
σε φέρνουν στο μυαλό
ούτε της κιμωλίας σου
οι γραμμές
που σβήστηκαν
σ’ ένα διάλειμμα μικρό
Είναι η ανάμνηση σου
σαν το κρασί,
π’ όσο περνάει ο καιρός
αυτό παλιώνει
μα η γεύση του
όλο πιο δυνατή
χωρίς νερό, ευφραίνει το μυαλό,
δεν το θολώνει
Μας όπλισες τα χέρια,
όχι με όπλα φονικά,
συνθήματα, ψεύτικα φτηνά,
που τελικά προδίδουν,
μας δίδαξες
τι πάει να πει δουλειά
με φτυάρια, τσάπες, μολύβια,
π’ αξία στους νέους δίνουν.
Δώδεκα χρόνων παιδιά
με σένανε μπροστά
φτιάξαμε θεατρική σκηνή
για την εθνεγερσία
Η Αναστασία Αλεξανδρίδου
ζωγράφισε επτά σκηνικά
κι έφυγε οκτώ χρόνια μετά
για την αθανασία.
Δίδασκες με όρεξη,
όρθιος, χαμογελαστός
περνώντας ένα-ένα
απ’ όλα τα θρανία
πάνω απ’ το κεφάλι μας,
πατέρας στοργικός
όχι κριτής
χωρίς καμιά δικαιολογία.
Εξέταζες το μάθημα
μεσ’ τη διδασκαλία
κι ήταν γενική
η συμμετοχή
δεν βλέπαμε εκτέλεση
απ’ τα θρανία
σ’ έναν μαυροπίνακα
με παγερή σιωπή.
Δεν έδινες ελέγχους
με νούμερα ξερά,
μιλούσες στους γονείς
για τα παιδιά τους
έβλεπες πρόσωπα,
όχι μηδενικά
ετοίμαζες ανθρώπους
για μια ζωή δικιά τους.
Έδωσες πολλά πάντα
με πρωτοτυπία
γιατί η αγάπη
βρίσκει αφορμές
δεν έδειξες ποτέ
αδιαφορία
με δικαιολογίες
ασήμαντες φτηνές.
Σήμερα τριάντα οκτώ
χρόνια μετά
σε σκέπτομαι και
ένα θέλω να σου πω
προσπάθησα να πάρω
από σένα αρκετά
Δάσκαλε μου σεβαστέ
σ’ ευχαριστώ.
31 Αυγούστου 2012
Στη ιερή μνήμη του δασκάλου μου της Στ’ Δημοτικού Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης 1973-74 Δημητρίου Τσολακίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου