Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2020

ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΗΛΙΟΣ (του Πέτρου Βελουδα)



Τα χέρια μάτωσαν τρυπημένα στο καρφί της Αποκάλυψης

Εγινε γκρί η ματιά του Σαββάτου και αναστεναγμοί

ξέπλυναν την θυσία των αμαρτωλών συννεφιών..

Ο ήλιος σταυρωμένος ικέτης  στον ουρανό

της περιπλάνησης,στάζει κίτρινη μελαγχολία.

Αδιάφορα τα πουλιά τον προσπερνάνε.

Το ξημέρωμα δεν πλαγιάζει στο προσκέφαλο

της νύχτας, υπάρχει αιχμάλωτος στον ορίζοντα

της θέλησης...

Τα φεγγάρια δεν τυφλώνονται

στο θελκτικό φώς του ήλιου

τα αστέρια φέγγουν στο παράπονό του,

απροσδόκητα γλυστρούν στην καταχνιά...

Τρείς κουβέντες από το στόμα του ήλιου

και οι αχτίνες του δεμένες με άλυσίδες.

Φωτογράφησε ξανά την προσευχή του

για να βλέπει ο Θεός τις ικεσίες.

Ξέσπασε σε κλάματα

έκαψε τη σιωπή του

και ένα πουλί στο ράμφος του

κρατάει...την ...ψυχή του!...-


Πέτρος Βελουδας




Μακάρια μαργαρίτα (του Παύλου Ανδρέου)

 



Αγριολούλουδα εγκάρσια τομή 

στην καλαισθησία.

Μαργαρίτες φέγγουν στον λόφο. 

Μια μυρωδιά που ενεργεί 

σαν εξάχνωση του χρόνου. 

Κοράκια προστατεύουν

ανάσας ψιχία. 

Κι όμως ένα δείλι συνιστούν

μεγαλόπνοη την επιστροφή μου. 

Μια άδολη αγάπη

μια μακάρια μαργαρίτα 

παραπάτησε στους πρόποδες.

Ένας βλαστός 

στο κλάμα μπολιασμένος

εμμένει στο άρωμά της.


Παύλος Ανδρέου




Εκπνοές (του Ντίνου Γλαρού)



Θα φύγω ένα ανοιξιάτικο δείλι
ωραίες εικόνες να μείνουν
από την τελευταία ανάμνηση,
να μη φοβάμαι
τη νύχτα που έρχεται
να μη λυπάμαι
για τη μέρα που φεύγει.
Ας ήταν
ένα ανώδυνο πέρασμα
στη δροσιά της απέναντι όχθης.
Ας ήταν
να θυμάμαι χωρίς να πονώ.
Ας ήταν
οι στερνές εκπνοές μου να γίνουν
αμυδροί αστερίσκοι του σύμπαντος
δειλά στολίδια του Χρόνου
στο σκοτάδι της Σκέψης να φέγγουνε
τις χαμένες ψυχές ν’ αγκαλιάζουν.