Άτιτλο (της Τζούλιας Παπά)

Μέσα στον κόσμο σου
βυθίστηκα και πάλι...
Στα χρώματα του καμβά σου         

σεργιάνισα...

Μέσα στο δροσερό νερό
που έφτιαξες για μένα,
έπλυνα το πρόσωπό μου.
Κάτω απ' το φως σου γαλήνεψα
και δάκρυσα από συγκίνηση.

Εκεί θα μείνω απόψε...
Μέσα στα καθάρια νερά
της λίμνης σου θα ονειρευτώ...

Εσύ κι εγώ μαζί...
Όπως ο ήλιος με τη θάλασσα.
Μαζί...
Όπως η λίμνη σου με το φεγγάρι της. Μαζί...

Παραδομένοι ο ένας,
στην αγκαλιά του άλλου.
Γλυκό φιλί στα χείλη σου θ' αφήσω
κι εσύ θα ψιθυρίσεις... Σ'αγαπώ...

Ένα θα γίνουμε κάπου εκεί στην όχθη της λίμνης που μας έφερε κοντά.

Κι ο καμβάς θα πάρει ζωή,
θα έχει φωνή,
θα έχει ανάσα και καρδιά,
θα έχει κλείσει μέσα του εμάς,
για μια ολόκληρη ζωή...
Μαζί.

Τζούλια Παπά


Ο πίνακας είναι έργο του εξαίρετου εικαστικού Νικολάου Κοτταρίδη.

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΗ ΑΙΜΟΡΡΑΓΕΙ (του Νίκου Δημογκότση)

Η δική μου γη αιμορραγεί...

Ρακοσυλλέκτης εγώ, της πρώτης μα και της τελευταίας
κραυγής των ανθρώπων, ανοίγω το στόμα μου
και σπαράσσομαι...απ άκρη σ άκρη.
Ότι πολλά τα παιδιά που διαμαρτύρονται πεθαίνοντας,
για ένα ποτήρι γάλα, για ενός χαμόγελου το ψωμί.
Και όλος ο έσω κόσμος μου,
ένα άδειο μοναστήρι, χωρίς σήμαντρα και εικόνες.
Κι αν αχάραγα η φωτοχυσία μου,
συλλέγει βατόμουρα στην άκρη του ποταμού,
οι μεταφορείς απρόθυμοι...κι ας αποσυνδέω
τα δόκανα...φοβούνται τις εξουσίες.

Η δική μου γη αιμορραγεί...

Και μόνος ακούω, πάλι και πάλι, πάνω
στα Επιφάνεια της ζωής,
ζωηρό το ποδοβολητό του θανάτου.
Και πάλι μόνος ακούω,
από τα στρατόπεδα της Μοναξιάς μας,
τους πολεμικούς ανταποκριτές να αναμεταδίδουν,
τόσες χιλιάδες οι νεκροί στρατιώτες, τόσες χιλιάδες
τα παράπλευρα θύματα, και τόσα
τα κομμένα δάχτυλα του Φθινοπώρου.

Η δική μου γη αιμορραγεί...

Στις χλωμές φυλακές τους οι άνθρωποι, ρευστοποιούν
τη συνείδηση, και λαμπροί ζητιάνοι γίνονται,
 σε μπαρ, σε καφενεία, σε μαλακούς καναπέδες.
Και τα πουλιά της σιωπής, και οι θηλές της γαλήνης,
ανέστιοι τόποι στα σωθικά μου.
Και η άσπρη ευχή και η μαύρη κατάρα,
έρημο με οδηγούν στο πλήθος, και ερημίτη στο ποίημα.

Και δεν έχω άλλον επίλογο !

Η δική μου γη αιμορραγεί...

Νίκος Δημογκότσης