Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΗ ΑΙΜΟΡΡΑΓΕΙ (του Νίκου Δημογκότση)

Η δική μου γη αιμορραγεί...

Ρακοσυλλέκτης εγώ, της πρώτης μα και της τελευταίας
κραυγής των ανθρώπων, ανοίγω το στόμα μου
και σπαράσσομαι...απ άκρη σ άκρη.
Ότι πολλά τα παιδιά που διαμαρτύρονται πεθαίνοντας,
για ένα ποτήρι γάλα, για ενός χαμόγελου το ψωμί.
Και όλος ο έσω κόσμος μου,
ένα άδειο μοναστήρι, χωρίς σήμαντρα και εικόνες.
Κι αν αχάραγα η φωτοχυσία μου,
συλλέγει βατόμουρα στην άκρη του ποταμού,
οι μεταφορείς απρόθυμοι...κι ας αποσυνδέω
τα δόκανα...φοβούνται τις εξουσίες.

Η δική μου γη αιμορραγεί...

Και μόνος ακούω, πάλι και πάλι, πάνω
στα Επιφάνεια της ζωής,
ζωηρό το ποδοβολητό του θανάτου.
Και πάλι μόνος ακούω,
από τα στρατόπεδα της Μοναξιάς μας,
τους πολεμικούς ανταποκριτές να αναμεταδίδουν,
τόσες χιλιάδες οι νεκροί στρατιώτες, τόσες χιλιάδες
τα παράπλευρα θύματα, και τόσα
τα κομμένα δάχτυλα του Φθινοπώρου.

Η δική μου γη αιμορραγεί...

Στις χλωμές φυλακές τους οι άνθρωποι, ρευστοποιούν
τη συνείδηση, και λαμπροί ζητιάνοι γίνονται,
 σε μπαρ, σε καφενεία, σε μαλακούς καναπέδες.
Και τα πουλιά της σιωπής, και οι θηλές της γαλήνης,
ανέστιοι τόποι στα σωθικά μου.
Και η άσπρη ευχή και η μαύρη κατάρα,
έρημο με οδηγούν στο πλήθος, και ερημίτη στο ποίημα.

Και δεν έχω άλλον επίλογο !

Η δική μου γη αιμορραγεί...

Νίκος Δημογκότσης