Τώρα που το μελάνι στέρεψε...
γράφει το αίμα της καρδιάς
σε κυανό μαντήλι... με ολόγιομο φεγγάρι...
ολόγραμμα !
Το σέρνει ο άνεμος
στα λιμάνια της σιωπής...
πάνω από θάλασσες αταξίδευτες..
ανείδωτες ακόμα...
Δεν ήρθε η ώρα κι η στιγμή...
κοιμάται η ελπίδα...
την κυοφορεί η θάλασσα..
την ναννουρίζει το κύμα...
Και να το μαντήλι
που ανεμίζει σημαία στο λιμάνι!
Αράξαμε!
Και να η άνοιξη αναγεννημένη
στο φως που φέρνει πράσινα κλαριά
κι ολόφωτη ανθίζει !
Μαίρη Ηλιάδη
