Εγκλωβισμένος.
Με ελευθερία διαλειμματική.
Με πέτρινους γκρίζους ουρανούς που πλακώνουν το στέρνο μου.
Και αυτά τα πουλιά με τα κελαηδήματα και τις ελεύθερες πτήσεις τους ρουφάνε και τις τελευταίες ανάσες αισιοδοξίας μου!
Επιτείνουν την μιζέρια μου.
Χαμερπής, θέλω να τα στερήσω ουρανό.
Μια τουφεκιά αρκεί να σωπάσουν το κελάηδημα που σαν τσιριχτό ηχεί στην φυλακισμένη σκέψη μου.
Μια τουφεκιά αρκεί και οι φτερωτοί υμνωδοί θα φτερουγίσουν μακριά, έντρομοι προς άγνωστη κατεύθυνση.
Για να μην μου θυμίζουν ότι κάποιοι απολαμβάνουν ιριδίζουσες άνοιξες αφήνοντας σ' εμένα κίτρινα φθινόπωρα .
Ότι κάποια πλάσματα χαίρονται γαλάζιους ουρανούς και καλοκαίρια ενώ σε μένα απομένουν καταθλιπτικοί κρύοι χειμώνες.
Σαν τον κλέφτη δεν αντέχω την ευημερία του άλλου και ποθώ να την διαρρήξω .
Αν κανείς δεν απολαμβάνει τον ήλιο, το θρόισμα των φύλλων, την φύση και το πλατάρισμα του κύματος στις απολήξεις των βράχων, τότε μετριάζεται και η δική μου απελπισία.
Μια τουφεκιά και άψυχα κορμιά που πριν δάνειζαν την φωνή τους στα δέντρα για να συνθέτουν ύμνους της ελευθερίας , τώρα διασωληνώνουν την κλινικά νεκρή ύπαρξή μου.
Αν σωπάσει κάθε ελεύθερη φωνή, τίποτα δεν θα θυμίζει τη δική μου κόλαση.
Κανείς δεν θα μου υπενθυμίζει χαμένους παραδείσους και ζωή που σπαταλήθηκε για την απόκτηση του περιττού.
Έτσι πίστεψα ελευθερίες αν σωπάσω,
πως την μιζέρια μου θα διασκεδάσω.
Βάζοντας σημάδι απόκτηση περιττών
τελικά αστόχησα στην τέρψη βασικών.
Κώστας Ζαϊκιδης
