Υπαρχω χωρις να κοιταω!
Δεν βλεπω τις παραστασεις του κοσμου!
Ολα με προσπερνουν μηχανικα!
Ολα κολλημενα στο δερμα
ακινητα κι αψυχα αφηνονται στην τυχη τους!
Τα συναισθηματα αχρηστα ποιηματα
δεν εχουν πια που να δωθουν
αφηνονται ακουσια αδιαφορα στο καλαθι των αχρηστων!
Το μυαλο κενο μεταχειρισμενο γραναζι
αλαδωτο σκουριασε παρατημενο στην αχρηστια του!
Το βλεμμα καπου κοιταει
απροσαρμοστο στο περιβαλλον!
Τα βηματα ξυραφια μ' οδηγουν
αυθαιρετα σ' αγνωστο μελλον!
Η καταστροφη δεν εντυπωσιαζει τη ζωη
γινεται καλοδεχουμενη σαν λυτρωση!
Οι ανασες μου αποκοσμες κι αχρειαστες
απλα επιδιορθωνουν το τιποτα ζωντανο!
Η ακινησια μου εγινε ξεκουραση
στην μονοτονη απραξια!
Βουβο το κλαμμα αφαντο στεγνο
στο ρολο του μεσα στην απελπισια!
Ενα αδιστακτο κατηγορω εμεινε μονο
που με δικασε στην απουσια σου!
Ακομα και τα λαθη κουραστηκαν
την επαναληψη της δικαιολογιας τους!
Ο χρονος εναλλασεται με την αυπνια
φτιαχνοντας ακινητα τοπια μιας νιρβανας!
Η λυση πανω στο τραπεζι με καλει
πιο επιμονα απο ποτε να την γευτω!
Λιγοτερο δειλος πλησιαζω τη στιγμη
μιας λυσης του συμβολαιου μου!
Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος
