Κάθε λέξη κι ένα δάκρυ.
Κι εγώ τα μάζεψα.
Μέρες και νύχτες ατέλειωτες.
Σε δρόμους, σε πλατείες, σε σπίτια μισάνοιχτα.
Στους κάμπους τους Θεσσαλικούς
και στα βουνά της "Πελοπόννησος".
Στα ανεμόδαρτα νησιά
και στους φλογισμένους ελαιώνες μας.
Συνέλεξα όλους τους καημούς,
τις λύπες, τις χαρές, τα βάσανα, της αγάπης
του έρωτα της ζωής.
Τα έδεσα στεφάνι και ποίημα τα έκανα.
Κι ας μην μου δώσατε τις λέξεις εσείς.
Μόνη τις πήρα από την ηχώ
εκεί στα βουνά των Δελφών
αυτή μου τις σιγοψιθύρισε
Κι εγώ τις ένωσα και τις έραψα και τις σκόρπισα.
Σαν που σκορπάς τα λουλούδια που πατά η νύφη στο γάμο.
Σαν που μοιράζεις τα γλυκά στη γιορτή.
Κι έκανα τραγούδια τα δάκρυα.
Να πάψουν οι λυγμοί.
Να γίνουν προσευχές.
Να τις ακούσει ένας Θεός που μας νοιάζεται
και να μας χαρίσει πια γαλήνη.
Ειρήνη Γεροντάρα
