Συνήθιζα να γκρινιάζω που δεν εκτιμούσαν την προσφορά μου.....
Σταμάτησα να το κάνω, όταν κάποια στιγμή πρόσεξα τα δέντρα....εκεί για χρόνια, στην ίδια θέση, χωρίς να γνωρίσουν τίποτε άλλο έξω από το τετραγωνικό τους χώρο......πέρασαν περιόδους που διψούσαν για νερό, πέρασαν περιόδους που πνιγόταν στο νερό, περιόδους με τα κλωνάρια τους να λυγίζουν από το βάρος του χιονιού......
Δε γόγγυξαν, αλλά εξακολούθησαν να προσφέρουν τον ίσκιο τους, τους καρπούς τους, τον κουρνιαχτό τους....ίσως θεώρησαν τον εαυτό τους και τυχερό, γιατί κάποια άλλα έπεσαν από τσεκούρι, κάποια χτυπήθηκαν από κεραυνούς κι έμειναν μισοκαμένα και κάποια ξεριζώθηκαν εντελώς από θύελλα.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου