ΠΡΑΓΜΆΤΩΣΗ (της Νίκης Κροκίδη)

Φιδοσερνοταν ακόμα το πρωί..

Όι σκέψεις, σαν πουλιά

αποχαιρετούσαν το κενό..

αγαλια αγαλια, μετρούσα το χρόνο

μαρτυρικά.

Κι ήταν τούτο, ένα θαύμα,

που κυοφορούσε η νύχτα..

Δεν ήταν διανεμα

ούτε σκιά..

μόνο, ονείρου πραγμάτωση. ..

Χέρια πλέκονται σε χέρια...

μάτια, βυθίζονται σε μάτια...

Όλη η άνοιξη σ' ένα φιλί..

Κανένα μυστήριο πέρα απ' το τώρα.

Καμιά προσπάθεια για το άφθαστο..

για τ' ανεκπλήρωτο..

Κανένα αναψηλαφισμα

μέσα στα βάθη του σκοταδιού..

Ή ανάσα σου στην ανάσα μου

ψιθύρισε μιαν άφθαστη ελπίδα..

_Αν έχεις ένα παραπεταμένο λουλούδι

να μου δώσεις,

θα το βάλω στην καρδιά μου...

_Αν, όμως έχει αγκάθια?

_Θα το υποφέρω...

_Κραταμε τούτο το φιλί

για πάντα στην καρδιά μας...

Δώρο αιώνιο και για τους δυο..

Σαν διανεμα χάθηκες...

σαν σκιά...

Πολεμώ να την πιάσω και να την κρατήσω,

μα μου ξεφεύγει..

σ'αγνωρα μέρη με σερνει..

Μες στην ηλιοφωτη ομίχλη

που τυλίγει τίς αργοκινητες ώρες,

Τι απέραντη που ζωγραφίστηκε ή εικόνα σου..

πάνω στο γαλάζιο του ουρανού

μέσα στον κυματισμό της θάλασσας..

Με ένα δάκρυ

κι ένα τραγούδι

θά σ'αγαπώ...!!!

Νίκη Κροκίδη

Κάπου στήν δύση μιας ανατολής...