ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΜΟΥ (της Αρετής Γουργιωτου)

Μα πού το βρήκες;

Πού βρήκες το χαμένο γάντι μου;

Πού βρήκες τις λιγοστές σταλαγματιές 

πάνω στο γκρίζο αδιάβροχό μου;

Πού τις λέξεις που παλεύω ν αναστήσω, 

τις λιγοστές και μουσκεμένες, 

μέσα στα νύκτια χνάρια των πλήκτρων;

Και πού το ρόδο τούτο το άλικο 

μέσα στης ασφάλτου την ραγισματιά ;

Νόμιζα  πως τα είχα δια παντός  απωλέσει, 

ότι τα είχε ξεπλύνει η χινοπωρινή μπόρα,

του Οκτώβρη το ιαματικό πρωτοβρόχι.

Κι όμως να!

Εδώ το γάντι μου, εδώ κι οι λέξεις μου,

έστω κι αν στάζουν του Ανθρώπου τα δάκρυα.

Τις σκουπίζω, τις στεγνώνω  τις παραμυθώ.

Οφείλουν για πολλά να μιλήσουν ακόμη.

Δεν τέλεψαν το Χρέος τους.

Το ξέρουμε δα πως οι λέξεις πεταλούδες είναι 

που χορογραφούν της καρδιάς τα μιλήματα 

και με συν-χορευτή την γραφίδα 

στην άκρα της πέννας στροβιλίζονται.

Οι λέξεις μου είναι σπαρμένες μέσα στον Χρόνο 

και τους τόπους της Πατρίδας μας αξεδιάλυτα.

Από του Ομήρου την πέτρα και τ' ακρόγιαλο 

ροβολούν ατόφιες  στις κατεβασιές του Καιρού

κι ανταμώνουν το Σήμερα.

Έρωτας είναι οι λέξεις, της ψυχής σαϊτέματα!

Αρετή Γουργιωτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ

" ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ "