Νωρίς βράδιασε πάλι
ο ήχος της σιωπής βουίζει στο κεφάλι
σε ποιον να μιλήσω και τι να πω
έρημοι δρόμοι, οδηγούν σε κενό
κι εγώ φοβάμαι τόσο μη δε σε ξαναδώ
Περνάει ο χρόνος, χωρίς να ζω
μόνο ελπίζω κι αναπολώ
χωρίς ανάσα, χωρίς σφιγμό
μόνη στο χάος ψάχνω να σε βρώ
όμως κολλάει και πάλι η ώρα
κι άρχισε κι αυτή η μπόρα
Ξημερώνει νομίζω σε λίγο
και θέλω τόσο να φύγω
να ζήσω όσο μου μένει
ελεύθερη, ευτυχισμένη
μα τι λέω Θεέ μου, αφού είμαι παγιδευμένη
Ψάχνω ένα τρόπο, να αποδράσω
να μπορέσω λίγο να σε φτάσω
σφιχτά να σ' αγκαλιάσω
κι έτσι ίσως ησυχάσω
μα κολλάει πάλι η ώρα
κι άρχισε ξανά η μπόρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου