Με ελκύουν πάντα
τα ποιήματα.
Μια Κυριακή
γεννήθηκαν μαζί μου.
Στο πρώτο κλάμα μου
ανασάναν
στην πρώτη λέξη μου
ανθίσαν
Κι έκτισα τείχη να τα προφυλάξω
απ' τον έξω κόσμο.
Χρόνια στη λήθη και στη μοναξιά μου, κρυμμένα.
Και μια βραδιά ονειρική μου χτίσαν γέφυρες
να βρω ανθρώπους
που ήταν γεννημένοι
σαν εμένα.
Με μια λέξη καρφωμένη στης ψυχής τους τα ενδότερα
Με μια έλξη για της ποίησης το ατελείωτο ταξίδι..
Απίθανο! Ένα ποίημα για την ποίηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ Αναστασία μου
Διαγραφή