Άτιτλο (του Νικόλα Παπανικολοπουλου)

 

Την ώρα που χτυπά ο κεραυνός

και κάνει τις καμπάνες να ραγίζουν,

τα μάτια σου ως θάλασσα μαυρίζουν

ναυάγιο σκορπώντας τον καιρό.

Το όμορφο παλάτι των ονείρων

μια κάμαρα γυμνή και θλιβερή,

γεμάτα τα συρτάρια υποχρεώσεις

δεν σού’ μεινε γωνία να σταθείς.

Περνάν και φεύγουν οι ανθρώποι

μαζί τους όλο έφευγες και συ,

απόμεινε μονάχα μια καρέκλα

κι ολόγυρα παρέα η σιωπή.

Θυμάσαι; Όχι, αρνείσαι να θυμάσαι,

τον δρόμο από την πόρτα σου κοιτάς,

το φως που όλο έρχεται και φεύγει,

χωρίς ένα χέρι την πόρτα να χτυπά.

Την ώρα που χτυπά ο κεραυνός

θυμάσαι κι ας αρνείσαι να θυμάσαι.

Δάκρυ κυλάς βουβά ως τον βυθό,

νεκρή με τους νεκρούς σου αντάμα.

Νικόλας Παπανικολόπουλος

(Πίνακας της ζωγράφου Υulja Βlucher )