Απόντες (της Χρύσας Μπαφουτσου)

Το μέγα δικαστήριο
απεφάνθη...
Αθώες οι κατά συρροή προσβολές...
 οι μικροί "εκούσιοι" φόνοι"
κι οι ανεξόφλητοι φόβοι...

Καταδικαστέο μόνο το δάκρυ
αυτό που έρεε απ τη ψυχή
κι έσταζε  στις νεκρές αναμνήσεις...

Ετοιμοπαράδοτες
 μόνο οι οφειλές
και μερικά πτωχευμένα συναισθήματα..
Η μοναξιά
πάσχιζε να μετουσιωθεί
σε θείο δώρο
μπρος στα θολωμένα σου μάτια..

Βγαίνοντας...δεν άνοιξες την πόρτα
κι όμως..
το σάρκινο σώμα σου
είχε φτάσει εκεί...που σκάλιζες τα χρόνια
να φυτρώσει...η υπομονή,
που εντούτοις παρέμεινε
σε διαρκή κυοφορία...

Στη γωνία έστριψες
στα ματωμένα σοκάκια του εγωισμού
με τα διαρκή
αναβαλλόμενα και αποκηρυγμένα
συναισθήματα...

Είχες κλειδώσει
το προμάντεμα της φυγής
στους αρνητικούς δείκτες του θυμού.

Πίσω στους σπασμένους καθρέφτες
έσταζε...αίμα το δίκαιο.
Παραλήπτης...για την απόφαση
κανείς...
Απόντες κι οι δυό..

Θαρρώ πως ακούω
κλάμα βουβό
στην παιδική κάμαρα...

Κάποιοι....θέρισαν τα όνειρά του
πριν ...ανθίσουν...

Αυτόπτης μάρτυς...ουδείς.

Χρύσα Μπαφουτσου