Στου Φεγγαριού την άκρη (της Μίνας Μπουλεκου)

Στου φεγγαριού την όψη
χλόμιασε το πρόσωπό σου,
η ανάσα μου κόπηκε στα δυο.
πως θα σε ξεχωρίσω μες το πλήθος..

Στεκόμουν ακίνητη
μπροστά σου ακρωτηριασμένη
απομακρυνόμουν ξανά και ξανά,
αντικρίζοντας το λευκό σου πουκάμισο
ν’ ανεμίζει στην πλώρη.

Έχε γεια, σ’ αποχαιρετώ,
κάτω απ’ την ξεθωριασμένη
μαύρη μου ομπρέλα.
Άπλωσα το νήμα μου,
μέχρι να τελειώσει.
Άπλωσα τα χέρια μου,
μέχρι να σ’ αγγίξω.

Στα σύννεφα του στεναγμού
ξεδιάλυνα
τις επιβλητικές σου γωνίες
ιχνηλατώντας
το σκαμμένο πρόσωπο σου
καθαγιασμένο από τη λήθη,
απαλλαγμένο
από τα εφήμερα πάθη
κρατώντας μια Ανεμώνα.

Σύμβολο του ανέμου.
Άνοιξα τα πέταλά της ορθάνοιχτα
στην αγκαλιά μου,
τίναξα
τον ζυγό που σε μαστιγώνει.

Πρόσκαιροι μοιάζουν
οι επίδοξοι σφετεριστές σου
ασήμαντοι
στην μικρή τους βεβαιότητα.
Μνήμες χαρακωμένες
βυθισμένες στην αμφιβολία
σωπαίνουν για πάντα.

Μίνα Μπουλεκου