Οδυνηρό Όνειρο (της Κικης Κωνσταντίνου)

Δεν υπάρχουν μάτια γύρω μας
Ούτε τείχη
Ούτε ψυχές
Όλα έχουν κατακλυστεί από το τίποτα

Κανένα συμπέρασμα
Κανένα κενό
Καμία γενικευμένη ηδονή
Κανένα σώμα
Καμία αύρα
Όλα να συσσωρεύουν αγάπη
Να γεννάμε αγάπη
Να ζητάνε αγάπη
Να καταστρέφουν αγάπη
Να γίνονται οντά,
Όντα υπαρκτά

Η μοναξιά με μεγάλωσε
Εμένα!
Εμένα, με μεγάλωσε η μοναξιά
Έγινε ύαινα
Φώλιασε μέσα μου
Άπλωσε ρίζες στις πληγές
Έγινε φλόγα
Πυρίμαχο υλικό το αίμα μου

Δεν θέλω να σου μιλώ για τους εφιάλτες μου
Πάει καιρός που έκανα όνειρα
Δεν τα θυμάμαι πια

Αναλογίζομαι

Υπήρξα άνθρωπος;
Υπήρξα αγάπη;
Υπήρξα στη ζωή;

Μήπως είμαι ιδέα;
Μήπως είμαι υπόνοια;
Μήπως αιμορραγώ ενώ αναπνέω;
Δηλητηρίασαν το οξυγόνο μας και εγώ σου μιλώ για ζωγραφιές
Νοήμων ζωγραφιές

Έλα μικρέ μου εαυτέ,
κράτησέ με από το χέρι…
Μη φοβάσαι
Σώπασε
Μην κρυώνεις
Άφησε με ένα παίξω μαζί σου ένα ακόμη παιχνίδι
Να σου προσφέρω το γλυκό που στερήθηκες, την ελπίδα που σου έκλεψαν οι άλλοι, την γνώριμή σου φαντασία, άσε με να τη κάνω λύτρωση.

Μπορώ!

Μην με κοιτάς με αυτά τα τρομαγμένα μάτια
Μην με αφήνεις να δω τα δάκρυα - να γεύονται και να γλείφουν - το πρόσωπό σου.
Μην μου στερείς τη θνητότητα
Μην παίρνεις μακριά μου τον άγγελό σου, τον άγγελό μου, τον άγγελό μας.

Εγώ λαχταρώ….
Ένα ακόμη, οδυνηρά -  λυτρωτικό - όνειρο.

Κική Κωνσταντινου