"Δρόμοι μοναξιάς" (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Νυχτώνει πάλι.
Άδειοι οι δρόμοι.
Σιωπή παντού.
Μιλώ μαζί της,
μα δεν αντέχεται,

νύχτα χωρίς μιαν αγκαλιά.
Κι αν φυσάει αυτό το βράδυ,
παίρνει τα όνειρα πιο μακριά.
Ψυχή που δε γιατρεύτηκε,
θεριό που δεν ημέρεψε.
Χάδι που δε δόθηκε,
πορεία που δεν τέλεψε.
Ό,τι μάτωσε, δεν έκλεισε.
Κι ό,τι άναψε, δεν έσβησε.
Μια καληνύχτα να΄λεγα
και να μην άκουγα
το θόρυβο της σιωπής.
Ουρανό να΄βλεπα μ΄ αστέρια .
Κι ένα χορό με το φεγγάρι να΄κανα.
Να σου μίλαγα λίγο, για μια νεράιδα,
που όλο φεύγει κι έρχεται.
Παίρνει τα θέλω μου,
μόνο πρέπει μου χαρίζει.
Πρόσωπο αλλάζει, για να με ξελογιάσει.
Χρώματα κι αρώματα μοιράζει,
αλλά εμένα, δε με σκιάζει.
Την έμαθα πια.
Δε με ξεγελά.
Αλλάζει ονόματα, μα ίδια μένει.
Πλάνα μάτια έχει.
Λέει σε σένα θα με φέρει.
Μα κι αν ανοίγεται το κατάρτι,
το πλοίο στη στεριά κολλά .
Δεν ταξιδεύει, δεν πιάνει λιμάνι.
Μόνο άγκυρα ρίχνει στα παλιά.
Με μια θλίψη ταξιδεύει,
η αγάπη να σε βρει.
Στα σύννεφα θρόνο φτιάχνει,
περιμένει για να΄ρθείς.
Φωτιά η σκέψη κούρσεψε,
τα χρόνια ένα - ένα.
Νόμιζε πως με ξέχασες.
μ΄ αλίμονο, για σένα.
Κι αν η ψυχή αγκαλιάζεται
κι ένα με το σκοτάδι γίνεται,
είναι το φως πιο δυνατό,
αγάπης που δε σβήνεται.
Ας είναι λοιπόν βουβή η νύχτα
κι η σιωπή της δυνατή.
Σαν σαϊτιά η καληνύχτα
κι από τ΄αστέρι πιο φωτεινή.

Ειρήνη Σκευοφύλαξ