ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΣΥΝΑΝΤΩ (του Λευτέρη Ασπροπουλου)

Ξέρεις
πολλές φορές προσπαθώ
με λέξεις βαριές και δυσκολονόητες
να διασύρω
τη θνητότητα των διαστάσεων
στις οποίες συναντιόμαστε
όχι επειδή εχθρεύομαι
την πεπερασμένη φύση μας

- απεναντίας, είναι ανακουφιστική -

απλά να, βλέπεις
το ένστικτο της επιβίωσης

κι αφού δε θα μείνω για πάντα
τεκμηριώνω
με το δικό μου μάταιο τρόπο
ότι τάχα αντιτάχθηκα
όσο μπορούσα στο αναπόφευκτο

ακόμα κι έτσι όμως
πού και πού
θα συναντιόμαστε

θα διαπερνώ το είναι σου
ίσως ως προβολή
είτε ως παραίσθηση εγγύτητας
ή ως τεμνόμενη τυχαιότητα
που διχοτομεί
την ύπαρξή σου

ναι, θα συναντιόμαστε

όσο όμως είμαι ακόμα
σε παράλληλο, μ’ εσένα, χρόνο
οι αρτηρίες μου θα πάλλονται
μαινόμενες
σαν σε ποιητικό οίστρο
και θα ερυθροβολούν υποδόρια
ετοιμοπόλεμες
ν' αποτινάξουν με κάθε κόστος
την εξάρτηση όποιας παρούσας
ή μελλοντικής ζωής
για όσο

σου το ‘χα πει εξάλλου
όσο ήμασταν έφηβοι
σου το ξαναθύμισα
και τις προάλλες που ενηλικιωθήκαμε
ότι πεθαίνουμε νέοι

όλοι πεθαίνουμε νέοι

κάποιοι σαν πυροτέχνημα
διασκορπίζονται άπληστα
στις έναστρες νύχτες

κάποιοι μ’ ένα μακάριο ‘κάποτε’
γκριζάρουν δίχως σκέψεις
πλέοντας σε αποκαρωμένους ορίζοντες

κάποιοι πιο τολμηροί
βιτσιόζικα γελούν
και καυλώνουν με το ‘παράλογο’

είτε έτσι, είτε αλλιώς
πεθαίνουμε νέοι
ναι

κι εγώ πασχίζω απλά
να προλάβω
να καμπυλώσω ποιητικά
το χωροχρόνο
για να σε συναντώ

όποτε γουστάρω

ως ανομοιοκατάληκτη
αυθεντικότητα
που αποστηθίστηκε.

Λευτέρης Ασπροπουλος