Ψυχή βαθιά
Ψυχή μου ανήλιαγη…
Ψυχή μου που έπεσες
Σε μάχες γενναίες
Σε ήττες οριστικές
Σε πλαστά όνειρα
Στων δακρύων τα αναφιλητά
Στης αλγεινής νοσταλγίας το αναύγητο χάραμα
Στων οριζόντων σου τις νεκρές ευθείες
Στα πανσέληνα απόβραδα της μελαγχολίας
Στα παγκάκια της μοναξιάς
Σε χέρια ξερά
Σε αγκαλιές δίχως κλείστρο
Στα μεταίχμια της λαχτάρας, που απεβίωσε χωρίς να βγάλει άχνα στην αιχμή του αντίο
Στην αποτρόπαια πραγματικότητα που σάρωσε μονομιάς όλες, όλες τις ελπίδες
Στων στεναγμών τα αλάλητα
Στους καημούς που σιγάστηκαν
Στα θυμιατά της θλίψης
Στα “θα” που δεν τα βρήκε κανένα ξημέρωμα
Στις λέξεις που κομποδέθηκαν στον λαιμό κι απόμειναν πνιγμένες
Στους λυγμούς τους υποβασταζόμενους από θεόρατα χαμόγελα αγάπης
Στο αύριο που κοιμήθηκε με μαύρο κλάμα στο μαξιλάρι του χθες
Στην ζωή που πέρασε σαν καπνός και πίσω δεν κοίταξε…
Ψυχή βαθιά...
Αχ ψυχή μου βαθιά
που σε έχασα…
Και πού να ‘ρθω τώρα πια να σ’ ανταμώσω...;
Γεωργία Κιουλαχογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου