Θέλω να σου πω..πως το ξημέρωμα δίπλα σου, είναι ποίηση που δεν έγινες, είναι έρωτας που δεν πόνεσε, είναι ευτυχία που
δεν μίλησε.....
Είναι όσα νιώθω ...που δεν μπορώ να πω,
κι αν ήρεμη στέκομαι εμπρός σου, τα μάτια σου σαν ανοίγεις ....
Μην πιστεύεις πως είμαι έρμαιο σε ότι μου δόθηκε ξαφνικά απλόχερα...μα να σου πω κάτι που δεν φαίνεται, όταν η καρδιά μου χτυπά δυνατά ...όταν δακρύζω από ευγνωμοσύνη, άφωνη σε ότι ζω μαζί σου,
προσεύχομαι να είσαι το ταξίδι που δεν πήγα και κάθε φορά θα θέλω να κάνω την ίδια διαδρομή μέσα από τα μάτια σου, να έχω σκοπό δίπλα σου να είμαι, με όσα θα με κάνουν να νιώθω, ότι τα έχω ξαναζήσει, μα ποτέ δε θα είναι ίδια μαζί σου ...ακόμα και αυτά που νομίζεις ότι επαναλαμβάνονται, αλλά θα είναι τόσο διαφορετικά, γιατί η αγάπη, όταν ποτίζεται βγάζει καινούρια συναισθήματα, έτσι κι εμείς ότι ίδιο θα ζούμε, μα θα είναι πάντα διαφορετικό γιατί το ... ανεξάντλητο δεν εξαντλείται, γιατί τα μάτια σου θα κοιτάζουν τα δικά μου σαν να μην μας φτάνει μια ολάκερη ζωή, να τα χορτάσει...
Θέλω λοιπόν να σου πω, πάλι...
πως είσαι ποίηση που δεν έγινες, είσαι έρωτας που δεν πόνεσε,είσαι ευτυχία που δεν μίλησε,...γιατί δεν μου τελειώνεις ποτέ!
Στέλλα Μαναλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου