Η αγάπη γητευτής (της Βίβιαν Ασπροπουλου)

 
Η αγάπη γητευτής,
σαΐτα που υφαίνει το ρούχο της ελπίδας,
γερό στημόνι, φόρα το...
μην τ' αποστρέφεις την ώρα που σ' αρνήθηκε η χαρά,
μεταξωτή κλωστή κέρωσε η ανάσα της το φικάρι,
να θυμάσαι, η γύμνια παγώνει...καίει,
την ψίχα της ψυχής σου συρρικνώνει
και τότε,
τότε δραπέτης της ζωής κι αν γίνεις...
τόπο κι αν ψάχνεις σκιερό,
να ξαποστάσεις από τη λάβα που' καψε η προδοσία...η απώλεια τα σωθικά....
δραπέτης για να αποφύγεις το κτύπημα των βράχων
και το χαστούκι της βροχής της ξαφνικής...
κι αν καταγάλανο ουρανό θα ψάξεις
σ' απάνεμες στεριές της γης,
τα μαύρα σύννεφα και του ανήμερου βοριά η σκόνη,
άλλο να μην βαραίνουν το σεντούκι της ψυχής,
τι κρίμα που μαζί με τα μπαγκάζια...
λυτή πήρες την αλυσίδα σου μαζί....
κάβο δεν βρήκες να τη δέσεις πίσω,
ν' αφήσεις αγκυροβολημένους καημούς....
Αόρατη σκιά οι αναμνήσεις...
μοχλός που σέρνει καταχθόνια βαγόνια ,
τα ολόγιομα με όλα κείνα της ζήσης σου
που αμαύρωσε ο καπνός τους ομορφιές...
σπασμένες ράγες χωρίς ελπίδα κι αγάπη η ψυχή σου η λαβωμένη...
σ' όποιο τόπο κι αν βρεθεί...
θυμήσου, φόρα το ρούχο της ελπίδας,
η αγάπη  θα έρθει να σε βρει...
ο πόνος το όνειρο  φυλάκισε σε κλουβί...
η αυταπάρνηση σου έκλεψε το κλειδί...
και εκείνη άβουλη κι ευάλωτη πίστεψε...
φοβήθηκε η ψυχή πως ποτέ της σωτηρία δεν θα βρει...
Λησμόνησε πως η αγάπη είναι ο ίσκιος στον κάβο της συλλογής...
είναι η κάθαρση της ψυχής....
κάθε φορά που το σκαρί των αναμνήσεων σε θύελλες ταξιδεύει,
άνοιξε το καλαντάρι της αγάπης, θυμήσου και τότε,
τότε, θαύμα απολέπισης στου χρόνου τη φθορά,
σμιλεύει τον πόνο,
συντροφιά στου πλήθους σου την μοναξιά,
αναγέννηση...άνθη και βλαστοί χαράς...
φόρα το το ρούχο της ελπίδας,
στους ώμους περιστέρια κεντημένα
στο ράμφος τους τα όνειρα σου...
φόρα το, μη φοβηθείς να ταξιδέψεις...
μην αρνηθείς λιμάνια...
κάβους και στεριές να αναζητήσεις...
Ο φόβος μη γίνει άγκυρα στους βράχους που ξεσπάει το κύμα....
και βάλτος σου η θλίψη...
Το όνειρο δεν είναι αγέρι...
δεν είναι φύλλο που απολιθώνεται και χάνεται στη λάσπη...
Το όνειρο είναι το σκαρί και εσύ ο καπετάνιος
αν δεν αλλάξει η καρδιά σου πλεύση...
αν δεν ξεκλειδώσεις το κλουβί,
τα ίδια αυτά τα υποχθόνια βαγόνια,
ολάκερη ζωή,
κυρτοί οι ώμοι τς ψυχής...
η αγάπη μάτια μου είναι πάντα ο γητευτής!

Βίβιαν Ασπροπουλου