Το αγιόκλημα (του Τάκη Πάνου)

Νοσταλγία από νότες
μια συμπαντική ιαχή
κρουστά και πνευστά των αγγέλων σαλπίσματα
 λέξεις αρχαίες
βότρυες πάνω στα δένδρα

Μεταλλάξεις φωτός λόγου όμοια μίας προσηνoύς  ύπαρξης
του κόσμου απ' τ' όνειρο κι από τη μια  στιγμή στην άλλη
ρήματα αμετάβατα
και φθόγγοι ασυναίρετων επιθέτων

Κι Εσύ  καθώς ορίζεις σύνορα
του φτενού  σύμπαντός μου
ενός κόσμου που ήλιος και νύχτα συνάζουν
 χέρια με αγάπη 
κι άλλοτε νύχτα κι άλλοτε μέρα γνέθεσαι  πάλι και πάλι
πίσω από τα αδιαπέραστα μάτια

Μα Εσύ πάντα Φως μου
προστάζεις : "Είναι μεγάλη η κατακραυγή που υψώνεται στον Κύριο"
κι εγώ πάντα ο δρόμος ο καθελκυσμός κι ο διαβάτης των συνόρων ενός κόσμου
που με κινεί και κινείται 
μέσα στο άπειρο τώρα
καθηλωμένος επάνω στο πρανές της  πορείας
"Είχε ανατείλει ο ήλιος ..
Φύγε και μην κοιτάξεις πίσω σου και μη σταθείς ..πουθενά  "

και στο ανέγγιχτο αύριο του γλαυκού κύματος πορεύσου 
όταν υαλώνει την μορφή μας στον  χρόνο

Μα το αγιόκλημα Σου τανυσίπτερο  εντάσσει
την άνοιξη πορφυρή
Ρόδινο μήλο

Καθώς ανεβαίνοντας  σ' έναν  λόφο - όμοια προπύργιο μες στο  τελευταίο μας δείλι -
ενός εσπερινού της ανόθευτης σου Αγάπης

Νιόβη, συ μη και οι θεοί δεν υπέκυψαν την ένατη μέρα
Πες μας
τι θα συμβεί από έναν θρήνο
στα πέρατα του καθορισμένου χρόνου μιας μέρας συναγμένων ηλίου και νύκτας


Τάκης Πάνου