Το παραμύθι μου (της Παυλίνας Στυλιανού)

Με την πνοή του ανέμου
ήθελα να πετάξω εκεί ψηλά
να κάνω πιρουέτες στα ουράνια
σαν κι αυτές του Πίτερ Παν.
Μα σύντομα κατάλαβα πως δεν ήμουνα αθάνατο παιδί
μα ένας απλός άνθρωπος που περπατάει εις την γη.

Με την μουσική του ανέμου
ήθελα να χορέψω βαλς σ’ ένα παλάτι μαγικό
σαν αυτό της Σταχτοπούτας που έγινε Πριγκίπισσα
μ’ ένα γοβάκι στο πόδι το γυμνό.
Μα σύντομα κατάλαβα πως δεν ήμουνα μες τα παραμύθια
μα ένας άνθρωπος απλός μες την κουζίνα να πλένω πιάτα, κουτάλια και χίλια δυό.

Με τον ρυθμό του ανέμου
ήθελα να ξυπνήσω απ’ τον εφιάλτη
σαν αυτό της  όμορφης Χιονάτης
παίρνοντας ένα φιλί στο στόμα  απ’ την άγνωστη αγάπη
Μα σύντομα κατάλαβα πως δεν ήμουνα Χιονάτη
πως δεν κοιμόμουνα  σε δάσος
μα σ' ένα σπίτι σ' ένα κρεβάτι.

Κι έτσι απογοητευτικά που όλα όσα έγραφαν ήτανε απάτη.
Και τώρα που μεγάλωσα και είδα πως δεν πετάω,
το όνειρο να φτάσω και τον εφιάλτη να ξεσκεπάσω.
Να χορέψω με τον άνεμο κι ένα φιλί να πάρω,
θα γράψω τα δικά μου παραμύθια χωρίς το ψέμα χωρίς καμιά απάτη!

Παυλίνα Στυλιανού