Πόσοι φάροι άραγε να υπάρχουν στην ζωή μας?
Αυτές οι πέτρες εκεί δα μια να δυσανασχετούν από τα χτυπήματα της θάλασσας και του αγέρα και μια να χαίρονται, μικρά παιδιά, στων ηλιοκλωστίδων την παρέα.
Και ο φάρος να κάθεται αγέρωχος και σοβαρός μήπως χρειαστεί να ρίξει το δικό του φως, να θαυμάζει όλο το χρυσαφί από του ήλιου την εμφάνιση κάθε πρωί.
Τον περιμένει εκεί, υπομονετικός, οι βράχοι και οι πέτρες, το λιμάνι και η θάλασσα φρουρός.
Θέλει να φύγει το σκοτάδι κάποια στιγμή,
είπε τα μυστικά με το φεγγάρι και τα αστέρια, ήθελε να ντυθεί στα χρυσαφί.
Δυο ψυχές αγνάντευαν τα βουνά από μακριά,
άντρας, γυναίκα, φάρος στεριά.
Ίσως και βράχια που το καράβι πρέπει να δει γιατί η καρδιά πονάει σκληρά, χύνει διαμαντένιο δάκρυ άμα πληγωθεί, αληθινά.
Η ξύλινη προβλήτα περίμενε μια βάρκα να δεθεί, ήταν εκεί και με το χρυσό είχε πιάσει κουβέντα πολύ.
Και οι καρδιές χόρευαν μια στα ψηλά βουνά, μια κατέβαιναν στην θάλασσα μαζί με τα πουλιά και μια στο φάρο καθόντουσαν σιμά σιμά, μια αγκαλιά.
Οι ηλιολαμπίδες γίνανε ένα μονοπάτι όλο φως,
γλυκό χρώμα από θεϊκό δάκρυ είναι ένα με την θάλασσα και τον απέραντο ουρανό.
Οι καρδιές χορεύουν και οι ψυχές μιλούν, οι αισθήσεις ανταρτεύουν και οι σάρκες θα ενωθούν.
Φιλιά χρυσαφένια θα ξεχυθούν.
Σταματίνα Βάθη
Φωτογραφία : Sofia Orologa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου