Άτιτλο (της Ιωάννας Καράμπελα)

Θα έλεγε κανείς, πώς ήταν παραλήρημα μιας κόρης παθιασμενης.
Το σίγουρο,  δεν ήτο εμμονή.
Μα κι αυτός...
πιο τυχερός απ' τους σαράντα
- που γυροφερναν τον χρόνο του θερισματος - λογαδες ,
είχε για πλούτο,
στην τσέπη του δικού πανταλονιου,
τα χρόνια της σιωπής.

Ολόκληρη η μοίρα σιγονταρισε,
να τον καλοσκεφτει και πάλι.
Ας ήξευρε πώς το μυαλό τ' ανθρώπου δεν λογα'  απ' αλλαγές.
Σαν θέλει το μουλαρι να τσινισει,
τα πόδια του τα έχει τεντωμενα,
μονίμως και ακίνητα.

Και ήτανε όλα ανάποδα χωρίς σειρά καμμιά,
κι όλα ενδεχόμενα,
αφού ο πόλος άλλαξε της γης
κι τρέλα,
ένα σκιαχτρο που τρομάζει στα χωράφια,
ματαιωθηκε θαρρείς από δυο ξωτικά...
που παραβλεψανε ετουτη την μυσταγωγια.

Περνούσανε συχνά κι προεστοι σε συστοιχιες
σαν τα αμπελια που δεν είχαν οδηγό,
και τα κλαριά τους γέμισαν βατσινες.
Λογαριαζαν την κόρη και τα ντυματα σα νυχτωνε,
σε ποια πλευρά θα κοιμηθεί
Κι ήτανε η ασχημονια',
ένας περιγυρος κλειστός,
που και τ' αηδονια φημωσαν το στόμα
κι επαψαν να σκυβουνε στο χώμα για σπυρι.

Θα έλεγε κανείς,
 πώς ήτανε η ώρα η κακιά,
μα ήρθε κι άλλη στην αναπαυση..
Κι τρέλα,
που δεμενους κραταγε πυσθαγκωνα τους τολμηρους,
σαν λύθηκε η ζωή,
από ένα χέρι αλλοτινο,
ξαμολυσε στους δρόμους της,
αυτόν,
αυτήν,
έναν κρυμμένο του θυμό,
και δυο ντουζινες έρωτα αναμμένο,
με οκαδες πάνω του πολλές,
από μουρμουρα και σιωπές,
να 'χουνε ουρανό να κουβαλουν,
την ώρα που τα σύννεφα
'τοιμάζονται για να βραχουν το καλοκαίρι.


Ιωάννα Καράμπελα