Μετέωρο βήμα (του Κώστα Ζαϊκιδη)

           
Φυλακή δεν είναι τα κάγκελα και οι κλειδωνιές!!
Μήτε οι δεσμοφύλακες και  οι ολιγόωροι προαυλισμοί.
Ίσως πάλι ούτε οι κρυμμένοι ήλιοι και τα απόκρυφα φεγγάρια των κελιών.
Ούτε οι υγρές και κρύες νύχτες των μοναχικών σκέψεων.
Ή τα τρωκτικά που ροκανίζουν τον λιγοστό γήινο περίπατό μας.
Φυλακή είναι οι ανοιχτές πόρτες
και τα ξεκλείδωτα λουκέτα που αδυνατούν τα ελευθερώσουν εγκλωβισμένες σκέψεις.
Φυλακή είναι να φοβάσαι ανοιξιάτικα αρώματα πως μπορεί να μολύνουν τις ανάσες σου.
 Να φοβάσαι
 πως η θάλασσα δεν μπορεί να δροσίσει τις καυτές σου αμφιβολίες και τον ηλιοκαμμένο φόβο σου.
Πως αόρατοι εφιάλτες θα γκρεμίσουν  όνειρα πραγμάτωσης.
 Θα ισοπεδώσουν στόχους!
Θα φιμώσουν χαμόγελα και θα σφάξουν συνειδήσεις με το γάντι.
Μην ξεχνάς όμως πως όσα σίδερα  και όσους μώλωπες και ματωμένες χαρακιές κι αν υποστούν τα σώματά μας,
 όσους εγκλεισμούς ή αποκλεισμούς,
 η ψυχή μας λεύτερη θα πετάει σε καθάριους ουρανούς.
Με όλους τους ήλιους μέσα μας να ζεσταίνουν τις ξεγνιασιές μας.
Με όλα τα φεγγάρια να φωτίζουν  ερωτικές στράτες!!
Με τις θάλασσες να απλώνουν στην υγρή άμμο τα λευκά φτερά τους , δροσίζοντας τα βήματά μας και γαργαλώντας παραδείσιες αναμνήσεις.
Γιατί πραγματικά φυλακισμένος είσαι μόνο όταν φοβάσαι να δραπετεύσεις με  θύρες ανοιχτές. Όταν η  ψυχή χειραγωγημένη και με χειροπέδες τρόμου αλυσοδεμένη, στέκει μετέωρη δειλιάζοντας για το επόμενο βήμα.

Κώστας Ζαϊκιδης