Η γκρίζα εποχή (της Ιωαννετας Δοκαναρη)

Αγαπημένη μου μέσα σου κλαις.
Το κλάμα γίνεται  κραυγές.
Κλέφτες ληστεύουν  τη ζωή σου.
Ψεύτες ανάβουν μια φωτιά.
Μένεις με όνειρα   γυμνά
στην ονειροζωή σου.

Την  αγκαλιά και τα φιλιά
στείλε  στα περασμένα.
Τα χάδια άφησε  κι αυτά
 βορά στα ξεχασμένα.

Αγαπημένη μου σε τείχη σε κλείνουν.
Τοίχους χοντρούς γύρω σου χτίζουν.
Φυτεύουν μέσα σου  το φόβο.
Τροφή  στου άγνωστου τον τρόμο.

Στολίσου πια με μοναξιά ,  χωρίς φιλιά, χωρίς στοργή.
Δέξου μια άνοστη ζωή,μοναχική ,πολύ σκληρή.

Αγαπημένη μου ,γκρίζα  τα  σχέδια για μας.
Αλύπητη  η μαχαιριά  στης ζωής μας τον καμβά.

Αλλά ...εμείς... αμφισβητούμε στόχους  αόρατων εχθρών.
Το νήμα πάντα θα κρατούμε των  πιο βαθιών  αναπνοών.
Θύμα ποτέ σου δε θα γίνεις, γιατί εγώ θα σ' αγαπώ.

Ιωαννετα Δοκαναρη