Μεγάλωσα μάνα (της Ζωής Χαλκιοπούλου)

Mεγάλωσα Μάνα, Μεγάλωσα
Ήπια το κόκκινο κρασί και μ έκαψε η φωτιά του
Έζησα τόσα πράματα, μα μοιάζουν τόσο λίγα
Μια πεταλούδα είν η ζωή, χρώματα χίλια αλλάζει
Ένας καθρέφτης Μάνα μου, πάντα αλήθεια λέει
Τα μάτια μου θολώσανε απ τα πολλά που είδα
Και τα μαλλιά μου έπαψαν να στάζουνε κρινάκια
Μια αυλακιά μου χώρισε το πρόσωπο στα δύο
Η μια πλευρά μαράζωσε κι ένα λυγμό ξεχύνει
Μα η άλλη ακόμη προσπαθεί πιο ζωντανή να μείνει
Και με ρωτάει η ψυχή διάλεξε πως θα ζήσεις
Τα χρόνια που απόμειναν μέχρι να ξεψυχήσεις
Ζωγραφισμένες οι πληγές, εικόνες κι εφιάλτες
Μάνα μου αλήθεια δε τολμώ καθόλου ν αντικρύσω
Αυτό το γκρίζο που ξερνά η κάθε μου ρυτίδα
Μα κοίτα τούτη τη πλευρά, κοίτα ένα φως καθάριο
Αυτή ούτε την άγγιξε ο χρόνος, το ναυάγιο
Κι εσύ μου λες Μανούλα μου, εκείνη να διαλέξω
Και το χαμόγελο μισό έχει τη δύναμή του
Με μια τεράστια απόφαση έσπασα τον καθρέφτη
Κι έμεινε μόνο η μεριά που διάλεξα να ζήσω.
Δε θα νερώσω το κρασί, κι ας τρέμουνε τα πόδια
Κόκκινο πάλι απ την αρχή, με πάθος θα το πίνω
Ναι Μάνα μου μεγάλωσα, μα όχι κι η ψυχή μου
Κι ας τύλιξαν τις ρίζες τους οι στεναγμοί τριγύρω
Όσες φωτιές κι αν καταπιώ αυτή θα μείνει ατόφια
Κι όσο γερνάει το κορμί αυτή θα δυναμώνει
Ναι Μάνα μου μεγάλωσα μα δε παραπονιέμαι
Γιατί σε κάθε στεναγμό πάλι ξαναγεννιέμαι

Ζωή Χαλκιοπούλου
Από το βιβλίο μου 12 Ιστορίες Κάτω Από Τον Πλάτανο